🍹 Dlaczego Facet Pyta Czy Go Kocham
Dlaczego dziecko pyta, czy je kochasz Jednym z trudniejszych pytań, jakie może zadać dziecko, jest to czy je kochasz. Słyszący je rodzice często zastanawiają się, czy w niewystarczający
To stres egzaminacyjny. Niepewność, jak go oceniasz i czy ma u ciebie szanse. 2. SPOTYKASZ GO W DZIWNYCH MIEJSCACH? CHCE BYĆ BLISKO CIEBIE! Zaczynasz go spotykać w różnych, wydawałoby się przypadkowych i zaskakujących sytuacjach. Nagle pojawia się pod twoim blokiem, chociaż mieszka na drugim końcu miasta.
jako facet na postawione pytania powiem tak: Nie pytam nigdy, trochę w myśl zasady, że łatwiej błagać o przebaczenie niż prosić o pozwolenie. Jeśli nawet źle zinterpretuję i pocałunek będzie np. przedwczesny czy wręcz nieoczekiwany, to co się spotkało to: kobieta się uchyli, albo położy dłoń na moich ustach.
Jamnik do jamnika: -Prowadzę pieskie życie. -To jeszcze nic…ja zszedłem na psy…. Matka upomina synka: – Nie wolno ciągnąć jamnika za ogon! – Ale ja go tylko trzymam, on sam ciągnie!!! Pchła wygrała milion złotych w totolotka. Gdy zapytano ją, co zrobi z taką dużą wygraną, odpowiedziała: – Kupię sobie wreszcie psa.
Jestem z moim facetem prawie dwa lata! Jego zachowanie jest czasami tak dziwne i przykre dla mnie,że dosłownie ronię łzy Gdy chcę wyjść gdzieś z koleżankami,oczywiście pozwala mi
A w takiej sytuacji poczuje się tak jakby dama jego serca zwaliła go z konia, przygniotła do ziemi i zmusiła do miłości. Tego żaden mężczyzna nie lubi. I nawet jeśli na początku zareaguje pozytywnie bo dziewczynę lubi, szanuje i nie chce jej zranić to potem poczuje się beznadziejnie, jak nie facet.
W komediach romantycznych zazwyczaj jest tak, że kiedy główny bohater się zakochuje, mówi o tym swojej wybrance wprost. Dwa magiczne słowa „kocham cię” przychodzą mu z łatwością. Zero stresu, zero gdybania. W prawdziwym życiu wygląda to zupełnie inaczej.
1. Kiedy jesteś w windzie sam na sam z jedną osobą, poklep ją w ramię, a potem udawaj (lub twierdź), że to nie ty. 2. Naciśnij przyciski i udaj, że cię pokopał prąd. Uśmiechnij się i spróbuj jeszcze raz. 3. Zapytaj, czy możesz nacisnąć przyciski za innych ludzi, lecz naciśnij te niewłaściwe. 4.
Odp: Stosunek facetów do pisania smsów. Do znudzenia się tutaj powtarza - najważniejsze jest to, jak facet zachowuje się na spotkaniach i czy czujesz, że możesz na niego liczyć - tak ogólnie. To oznacza, że WIESZ, a nie życzeniowo zakładasz czy domyślasz się, że w razie W on zareaguje jakoś. Często panowie, którzy potrafią
Jeśli wyznania miłości na stałe zniknęły z waszej codzienności, warto się o nie upomnieć, warto zapytać, czy uczucie już się wypaliło. Szczera rozmowa potrafi oczyścić atmosferę, a przede wszystkim pozwoli wam zorientować się na jakim etapie znajduje się wasza relacja i czy jest o co walczyć. Na podstawie: tetribe.net
Tez tak mi sie wydaje ze ma jakis problem na tle psychiczym. Kiedys sie go poprostu zapytałam o cos to stwierdził ze mam pretensje i nie miły ton sam miał nie miły ton wiec tez podobnie zareagowałam ale oczywsicie to ja zawsze ja i potem co standart, koniec zwiazku, ja prosze pisze o spotkanie to łaskawy Pan odpisze potem z emnie kocha przyzna sie tez do błedu ale za chwile znowu cos
To my, dorośli, nakładamy na nie bariery i zakazy, które tłamszą ich wrażliwość. Jeśli dziecko 40 razy dziennie mówi ci, że cię kocha, odpowiadaj mu tym samym i mów "kocham cię" tak często, jak to możliwe. Ty wiesz, że kochasz swoje dziecko.
Sdok.
21: „Yildiz, dość już tego snu! Wstawaj!” – woła Zeynep i wchodzi do pokoju siostry. – „Spóźnisz się do pracy, wstań!”. „Co to za krzyki? Idź stąd” – mówi Yildiz i zakrywa oczy dłonią, na której znajduje się pierścionek zaręczynowy. „Co to jest?” – Zeynep robi wielkie oczy. – „Powiedz mi, że kupiłaś to na bazarze”. „O czym ty mówisz?”. „O pierścionku”. „Twoja siostra wychodzi za mąż!”. „Co?! Jak to?!”. „Halit oświadczył mi się wczoraj, zgodziłam się”. „Co masz na myśli? Czy nie powiedziałaś, że między waszą dwójką nic nie ma?”. „Dlaczego tak na mnie patrzysz? Czy zrobiłam coś złego? Po prostu powiedziałam, że się zgadzam”. „Czy on nie był tutaj i nie powiedział mi, że między wami nic nie ma?” – przypomina Zeynep. – „Okłamał mnie?”. „Nic nie było, ale…”. „Wyjdziesz za niego? Kochasz go?”. „Kocham”. „Po tym wszystkim, co się stało… To wszystko było dla ciebie tylko grą, aby go poślubić, tak?”. „Nie bądź głupia.” – Yildiz zwleka się z łóżka. – „Ukrywałam swoje uczucia, dlatego to wszystko się stało”. „Czy nie zdajesz sobie sprawy, że on jest od ciebie znacznie starszy? Właśnie się rozwiódł! Jego żona przyszła do mojego biura!”. „Nie jego żona, tylko była żona. Nie wspominaj mi o niej. Moje szczęście jest ważniejsze od jej bzdur”. „Yildiz, co się dzieje?” – Zeynep naciska na siostrę. – „Pytam się ciebie!”. „Dość! Wychodzę za niego za mąż, czy ci się to podoba, czy nie! Podjęłam decyzję, przywyknij do tego. Poślubię jednego z najbogatszych ludzi w kraju, a tobie to przeszkadza. Dlaczego?”. „Myślisz, że jestem zazdrosna i dlatego to mówię?”. „Gdyby Alihan chciał wziąć z tobą ślub, tańczyłabyś ze szczęścia. Ja też byłabym szczęśliwa, że dobrze wybrałaś. Ale spójrz na siebie, ty jesteś smutna!”. „To ty będziesz smutna!”. „Nawet jeśli będę smutna, to będę bogata! To jest najważniejsze!”. Tymczasem Halit informuje swoje córki, że zamierza się ponownie ożenić. „Nie rozumiem?” – mówi Zehra, chcąc się upewnić, że się nie przesłyszała. „Wszystko jest jasne” – odpowiada mężczyzna. – „Nie spędzę reszty życia sam, to pewne”. „Oczywiście, ale nie oczekiwałyśmy, że od razu się ożenisz. Dopiero co się rozwiodłeś”. „Mówisz to z powodu troski, czy dlatego, że jesteś samolubna?”. „Tato, nie chcemy, abyś podjął pochopną decyzję” – zabiera głos Lila. – „To moja siostra chce powiedzieć”. „Wy wkrótce stąd odejdziecie, będziecie miały swoje życie. Nie myślicie chyba, że zostanę tutaj sam”. „Dopiero co rozwiodłeś się z Ender, cierpiałeś przez nią” – przypomina Zehra. – „Czy nie myślisz, że to niebezpieczne wprowadzać do domu nową pannę młodą? Jesteś bogatym i znanym mężczyzną, ona może mieć złe intencje”. „Mnie chcesz doradzać? Mówisz to mi, a sama nie potrafisz utrzymać jednej bransoletki na ręku?”. „Mówię ci tylko, żebyś był ostrożny”. „Podjąłem decyzję”. „W porządku. Kim jest ta kobieta? To Azra Cevik?”. „Ciągle wypytujesz!”. „Nie chcemy, żebyś był nieszczęśliwy” – tłumaczy Lila. – „Nikt ci się nie sprzeciwia”. „Nie rozumiecie mnie. Nie proszę o pozwolenie, tylko was informuję”. „Jak dobrze znasz Azrę?” – pyta Zehra. „Znam ją” – oświadcza Halit. – „Nie ma na imię Azra, tylko Yildiz”. „Yildiz?”. „Tak, pracowała dla mnie. Jest uczciwą kobietą”. „Jako kto pracowała dla ciebie?”. „Była moją kelnerką”. „Kelnerką?! Tato, czy ty jesteś normalny? Nic nie powiedziałyśmy o sekretarce, która okazała się zepsutą kobietą, a teraz przyprowadzisz jeszcze kelnerkę! Nisko upadłeś!”. „Uważaj, jak rozmawiasz ze swoim ojcem!”. „Tato, a co z Erimem?” – pyta Lila. „On jest mądrzejszy od was. Powiedział, że powinienem zrobić to, co mnie uszczęśliwi. To było wszystko, musicie znać swoje granice.” – Mężczyzna odchodzi. Akcja przenosi się do firmy. Zeynep wchodzi do gabinetu Alihana. Staje przed jego biurkiem i oznajmia niepewnie: „Musimy porozmawiać”. „Mów, słucham cię”. „Nie wiem, od czego zacząć”. „Zeynep, co się dzieje? Usiądź”. „Cóż, pan Halit i Yildiz… biorą ślub”. „Czy byli razem?”. „Nie, nie byli”. „Czyli poznają się w małżeństwie? Nie rozumiem”. „Alihanie, wiem, co myślisz. Myślisz teraz, że Ender miała rację, ale naprawdę…”. „Nie interesuje mnie Ender. Pytam ciebie, bo to trochę dziwna sytuacja. Czy ludzie nie powinni być ze sobą razem jakiś czas przed ślubem?”. „Tak, ale oni nie byli” – odpowiada dziewczyna. – „Jestem tego świadkiem”. „Nieważne, życzę im szczęścia”. „Wierzysz mi, prawda?”. „Oczywiście.” – Alihan ujmuje dłonie ukochanej. – „Dlaczego miałbym ci nie wierzyć?”. „Czy przez jakiś czas możemy nie mówić o naszym związku?”. „Tak, ale dlaczego?”. „Ponieważ uważam, że to nie w porządku. Zdarzyły się złe rzeczy. Nie chcę, żeby w nas to uderzyło”. „W porządku, jak uważasz.” – Mężczyzna całuje dłonie Zeynep. Akcja przeskakuje do wieczora. Zeynep wraca do mieszkania, gdzie czekają na nią Yildiz i jej narzeczony. „Panie Halicie, prawdopodobnie przyszedłeś tutaj, aby porozmawiać” – stwierdza Zeynep. – „Ale twoje słowa sprzed kilku dni i obecna sytuacja są ze sobą sprzeczne”. „Możesz mnie raz jeszcze wysłuchać? Proszę, usiądź” – mówi mężczyzna. Gdy wszyscy zajmują miejsca w pokoju dziennym, kontynuuje: „Rozumiem, jak z twojej strony wygląda to wszystko”. „Nie tylko z mojej. To po prostu nie wygląda dobrze”. „Nie uważasz, że to dobrze, że dwoje kochających się osób chce być razem?”. „Gdyby to faktycznie było takie proste…” – odzywa się ukochana Alihana. „Oczywiście, że nie jest, ale nie jest też tak skomplikowane, jak myślisz” – przekonuje Halit. – „Jestem zakochany w Yildiz, chcę się z nią ożenić. Ona uważała, że to błąd. Powiedziałem ci ostatnim razem, że nie ma nic wspólnego z moim rozwodem. Zawsze starała się trzymać mnie na dystans. Yildiz to mój skarb, zrobię wszystko, aby ją uszczęśliwić”. „Cóż… Mogę wam tylko życzyć szczęścia”. „Moja kochana siostra!” – Yildiz przytula Zeynep. – „Świętujmy to!”. „Myślałem, że pójdziemy porozmawiać też z moimi dziećmi” – oznajmia Halit. „Od razu?” – pyta Yildiz. „Tak, na co czekać?”. „W porządku, przebiorę się”. Tymczasem Zerrin odbiera telefon od Lili. Córka informuje ją o ślubie jej ojca i Yildiz. Kobieta jest załamana. Osuwa się na podłogę w łazience i wybucha spazmatycznym płaczem. Następna scena rozgrywa się w posiadłości. Yildiz, Halit oraz jego dzieci siedzą przy stole. „Yildiz, co robisz, kiedy nie jesteś kelnerką?” – pyta Zehra. – „Co możesz powiedzieć nam o sobie?”. „Zdaję sobie sprawę, że nie podoba ci się ta sytuacja” – mówi Yildiz. – „I ja byłabym uprzedzona, gdybym była na twoim miejscu. Mam siostrę, ona zachowywała się tak samo”. „Doprawdy?”. „Tak” – potwierdza Halit. – „Zeynep przez długi czas była przeciwna naszemu związkowi, ale wyjaśniłem jej, jak bardzo szanuję Yildiz. W końcu dała nam swoje błogosławieństwo”. „Dla mnie najważniejsze jest szczęście mojego taty” – oznajmia Erim. „Dla mnie też” – mówi Lila. Zehra nic nie mówi, jedynie kręci głową. „Yildiz, kiedy zaczniemy przygotowania?” – pyta Halit. „Wszystko potoczyło się tak szybko, że o tym zapomniałam” – odpowiada dziewczyna. „Jeśli potrzebujesz pomocy, Zehra i Lila są tutaj”. „Oczywiście, pomożemy” – potwierdza córka Zerrin. – „Prawda, siostro?”. „Yhym, oczywiście” – odpowiada Zehra z wymuszonym uśmiechem. „Nie, nie potrzebuję pomocy” – oznajmia Yildiz. – „Moja siostra mi pomoże”. „Kiedy odbędzie się ceremonią ślubna?”. „Tak szybko, jak to możliwe” – odpowiada Halit. Akcja przeskakuje do następnego dnia. Lila przyjeżdża do domu matki. Dzwoni do drzwi, a gdy nikt nie otwiera, używa swojego klucza, by otworzyć. Znajduje swoją matkę siedzącą na podłodze w otoczeniu pustych butelek po alkoholu. Pijana w sztok kobieta ogląda na laptopie film ze swojego ślubu z Halitem. „Wzięłaś tabletki?” – pyta przerażona Lila, zauważając na stole opakowania z różnymi lekarstwami. – „Powiedz mi prawdę, proszę”. „Nie wzięłam. Chciałam, ale nie zrobiłam tego” – odpowiada Zerrin, bełkocząc. – „Piję, tak, ale żadnych tabletek…”. Tymczasem Caner wraca do domu. Przekazuje siostrze informację, że Halit ponownie się żeni. Ender wygląda tak, jakby zaraz miała eksplodować. Czy dojdzie do ślubu Halita i Yildiz? Czy byłe żony mężczyzny spróbują pokrzyżować jego plany?
Hej muszę się wam wyżalić. Nie mam już sił do życia. Mam faceta mam dziecko 3 lata. Mam dość życia. Z facetem niby Ok ale tydzień lub dwa później ma pretensje bo poproszę go o coś np. Idź załatw coś w urzędzie bo nie mam czasu. I co awantura bo ja będę siedzieć w fotelu a on chodzić i załatwiać za mnie. Mam już dość. Najlepiej dla niego jak bym nie miała chwili na odpoczynek. Ja nie pracuje on chwilowo też. Ale nie żadna patola tylko może sobie na to pozwolić przez 3 lata pracował za granicą nie było go nigdy 3 razy w roku po 2 tyg. Zarzuca mi, że siedzę na telefonie, że nie rozmawiam z nim. Pytam o czym chcesz pogadać, a on nie ma tematu. Kilka dni jest ok a za chwilę pretensje bo nie tak położyłam buty albo nie zamiotłam piasku w korytarzu naszego domu. Nie odzywa się po kilka dni karając mnie za coś a ja mam dość domyślania się o co chodzi jestem w takiej psychcznej rozsypce. Co dzień leżę i płacze. Od kiedy przyjechał kazał mi spać z dzieckiem bo dziecko ma swój pokój i tam powinno spać a beze mnie nie zaśnie. Nie mam już sił tak dłużej żyć. Mam rodziców ale cóż z tego trzeba żyć za coś a mieszkają na wsi więc do pracy miała bym daleko. Rozważam iść do pracy odłożyć kasy i wyprowadzić się z dzieckiem. Dodam, że za każdym razem gdy ma jakiś problem do mnie wtedy bawi się z dzieckiem żeby było po jego stronie. Dziś zapytany kochasz mamę? Odpowiedział ciebie kocham. Nóż w serce.
Witam wszystkich,głupie szukać porady na forum w takiej sprawie, ale wierzcie... nie mam nikogo, komu mogłabym się zwierzyć i choć troszkę sobie ulżyć. Mam naturalnie koleżanki, ale one zwykły na każdy związkowy problem razić jedno " "ZOSTAW GO!" , nie starając się nawet głębiej przeanalizować sytuacji. Wiecie...łatwo jest jednej kobiece poradzić drugiej, by ta odeszła od mężczyzny, gdy ma na uwadze tylko i wyłącznie "dobro" kobiety. Mam wrażenie, że jako jedyna staram się też zrozumieć męża. Ale nie chce też torturować się z litości do niego... więc proszę Was o opinie. Może coś mnie oświeci, bo sama czuję się przyparta do zanim zacznę dodam, że dokładnie ten temat na tym forum podesłał mi mój mąż, gdy byliśmy w separacji. To był jego sposób by nie mówiąc tego wprost, powiedzieć mi, że zastanawia się nad tym, dlaczego tak się stało ( separacja), że go to też boli. A więc tak, jesteśmy młodym małżeństwem, niespełna 2 letnim. Mamy 1,5 rocznego synka. Nie ukrywam, że zaszłam w ciąże młodo i nie do końca planowanie. Ale bardzo się z tego cieszyłam, bo byłam szalenie zakochana w moim mężu. On we mnie także. Mimo wielkiego uczucia nie dogadujemy się od początku. Mój mąż ma trudne dzieciństwo i przez to wyjątkowo trudny charakter. Jest twardy i to mnie w nim przyciąga, ale czasem zbyt twardy... .Co się dzieje? Pierwszy raz to on zostawił mnie, jeszcze w ciąży. Po prostu zabrał co najpotrzebniejsze i wyszedł z domu. Wtedy mieszkaliśmy jeszcze u moich rodziców. Byłam zdruzgotana... .Po jakimś czasie nawiązał kontakt. Tłumaczył się, że źle się czuł mieszkając z moimi rodzicami, ale że mnie kocha... .Wtedy podjęłam dziwną dla mnie samej decyzję, że wyprowadzę się z nim do innego mieszkania. Tak, żeby czuł się komfortowo. "Przecież w razie czego zawsze mogę odejść. A jak nie spróbuję, będę żałować do końca życia! "W marcu byliśmy na swoim. Niestety radość nie trwała długo. Okazał się bardzo znerwicowaną osobą, z napadami gniewu bez większych podstaw. Potrafiła do furii doprowadzić go błahostka, np. to że makaron się rozgotował itp. ( on gotuje, jest kucharzem i nie lubi mojej kuchni. Zawsze coś robię źle wg niego, więc przestałam to robić w ogóle).Za wszelką cenę próbuje dominować i to bezwzględnie. Starał się zrobić ze mnie swoją uczennicę, która we wszystkim będzie go traktować jak autorytet. A na jego nieszczęście jestem silną kobitą, mam swoje zdanie w wielu dziedzinach i chętnie je wygłaszam. To go bardzo zaczęło irytować, czym mnie kompletnie zaskoczył, bo przed ślubem powtarzał, że najbardziej docenia we mnie to, że prócz urody jestem inteligentna i mam swoje zdanie. I sytuacja zaogniała się w ten sposób, że on był coraz bardziej poirytowany tym, że nie chce traktować go jak autorytet, a ja byłam coraz bardziej zrozpaczona tym, że mężczyzna moich marzeń wmawia mi głupotę i nie uważa za osobę, która mogłaby być mu się po raz pierwszy, na 2 miesiące. Po tej przerwie wróciliśmy do siebie ochoczo, zatęsknieni i zmęczeni rozłąką. Po długiej rozmowie wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze... Ale ponownie po 3 miesiącach rozstaliśmy się. Tym razem miał być rozwód. Michała agresja, pretensje o wszystko i wytykanie najmniejszych rzeczy, żeby tylko udowodnić, że jestem gorsza sięgnęły zenitu. Pokazywał mi, że mu na mnie nie zależy. Taki typ...duma przede wszystkim. Kolejne 2 miesiące czekałam na jeden znak od niego, że chce, abym wróciła. Ale on tylko odwiedzał syna. Na mnie patrzył z pogardą. Wyjechałam na 2 tygodnie w okresie świątecznym do pracy za granicę - była okazja, a u mnie z kas było krucho. Michał dodatkowo wytykał mi, że roztrwoniłam pieniądze, które od niego dostałam na pierdoły ( 2 miesiące - jego 1 tys. ).Po moim powrocie coś się w nim zmieniło. We mnie też. Nasza agresja minęła. On w dość nieporadny sposób zagajał co jakiś czas mailowo. Trochę za szybko do siebie wróciliśmy po tym wszystkim. Ale gdy przeanalizowaliśmy całą sytuację, dalsza rozłąka wydawała mi się pozbawiona sensu. Pierwszy miesiąc bardzo się starał. Inny człowiek. Często przytulał, mówił że kocha. Naprawdę nie kłóciliśmy się miesiąc czasu! Potem jak się posypało to jest gorzej niż kiedykolwiek. - Unika seksu ze mną. twierdzi że to nie moja wina, że ogólnie zmalał mu popęd. O to jest mnóstwo kłótni. Nie chcę być nieskromna, ale zdaję sobie sprawę, że jestem atrakcyjną kobietą. Do tego młodszą od niego o 7 lat! ( '92 i '85) Nie potrafię nawet opisać co czuję, gdy on mnie odtrąca... wiem, że mnie nie zradza, że nie jest gejem... a mimo to mówi mi "nie". Gdyby nie moje żebry, nie kochalibyśmy się wale. Moja samoocena spadłaby do zera, gdyby... no właśnie. Kolejny problem - w pracy, na uczelni... wszędzie kręcą się faceci, którym oczy się świecą i wiem, że są na moje kiwnięcie. To potwornie frustrujące... i wątpię, by tak się dało żyć na dłuższą metę. Potrzebuje, by ktoś się mną fascynował. - Dwa to prócz braku seksu, brak w ogóle ochoty na kontakt ze mną. Mam wrażenię, że gdy przebywam obok to go drażnię. Najgorsze, że on temu zaprzecza...Gdy pytam, czy chcę być dalej ze mną, że widzę jak ma mnie dość... pytałam wprost " Czy mam odejść" odpowedź brzmiała "To twoja decyzja" albo " twoja sprawa, to Ty przecież jesteś nieszczęśliwa."Gdy argumentuję, że widzę że mnie ma dość to twierdzi, że owszem, bo działam mu na nerwy. I się z nim sprzeczam. Nie uśmiecha mi się powrót do rodziców jako samotna matka, tym bardziej, że mieszkają na wsi zabitej dechami. Bez perspektyw i ludzi...Ale nie wyobrażam sobie dalej życia z tym człowiekiem. Tym bardziej, że słyszałam już nie raz " wypierdalaj i nie wracaj", tłumaczone potem, że chodziło mu, żebym po prostu poszła do pracy i go nie dręczyła Gdy to sama czytam, zastanawiam się co ja tu jeszcze robię? Ale... 1. Ja go kocham. Cholernie mocno, choć on na to nie zasługuje. 2. Nie ufam facetom za grosz. Przekonałam się na własnym mężu, że każdy facet na początku się stara...a po 2 latach, choćbym ubrała się w swoje najseksowniejsze ciuchy i tak nie będę go pociągać. Więc co... seks bez angażowania się? Przykre być tak wypranym z uczuć. I przykre nie mieć nadziei na to, że mężczyzna, z którym się kochasz będzie z Tobą zawsze, będzie Cię szanował i pomagał... Nie wierzę, że coś takiego istnieje dużej niż kilka lat fascynacji i pożądania. Dla mężczyzn nie ma miłości. 3. Sama nie wiem czego miałabym teraz szukać. Facet, który wzbudziłby we mnie pożądanie jak mój mąż musi mieć swoje zdanie, a taki raczej woli kobiety, które z uśmiechem na ustach przytakują jak kukiełki. I wzdychają jaki to on cudowny, że lepiej zna drogę dojazdu do celu. 4. Mój syn. Mąż jest tylko w nim zakochany. Boję się że żaden inny facet nie będzie go tak kochał. I zapewne tak będzie...Kiedyś czytałam na jakimś forum wypowiedź równie zrozpaczonej kobiety, która mówiła że brzydzi się sobą, bo musi żebrać o seks własnego męża, żeby raz na tydzień się kochać. Nigdy nie sądziłam, że mnie to spotka. Zapisałam nas raz na terapię, na którą w końcu nie poszliśmy z braku pieniędzy. Zresztą pogodziliśmy się wtedy, więc nie mieliśmy o czym rozmawiać za te 300zł, które mieliśmy zostawić za wizytę. Czy to normalne, że facetowi w wieku 28 lat ot tak spada popęd? Boże, jesteśmy małżeństwem niecałe dwa lata...Marzę, by ta sytuacja miała jakieś rozwiązanie, by było jak dawniej... ale chyba sama się oszukuję. Królowa Naiwności... "Jedyną rzeczą jaką facet powinien zmieniać w kobiecie, którą naprawdę kocha jest nazwisko."
Kaik SilvaPyta go, dlaczego ją kocha, ponieważ ona nie rozumie. Dlaczego facet taki jak on miałby kochać dziewczynę taką jak ona i jak? Co zrobiła, żeby mieć tyle szczęścia? Co zrobiła, żeby zasłużyć na jego miłość? "Dlaczego mnie kochasz?" ona pyta. I patrzy na nią, nie jakby była szalona, ale jakby zastanawiał się, jak mogła być tak pięknie nieświadoma, nieświadoma faktu, że po prostu kocha ją tak, jak zasługuje na miłość. Że jego miłość nie wymaga wysiłku ze względu na osobę, którą jest. Kocha ją, ponieważ jest przy nim. Ponieważ kiedy czuje, że jego życie powoli się rozpada, jakoś zbiera kawałki, zanim to się stanie. Bo kiedy wraca do domu z pracy i ma najgorszy dzień w życiu, ona słucha i nie zmusza go czuje się źle z powodu skrywania negatywności lub wyładowywania się na niej, wie, że on po prostu potrzebuje kogoś, kto usłyszy jego. On ją kocha ponieważ ona słucha. Kocha ją, ponieważ nie próbuje go zmienić. Nie układa listy rzeczy, które chciałaby, aby on zrobił lub powiedział listę cech, które chciałaby, aby ucieleśniał. Nie życzy sobie, żeby był kimś innym niż tym, kim już jest, a on ją kocha, ponieważ wydaje się, że cieszy się i wspiera osobę, którą nadal jest. On ją kocha ponieważ nie przeprasza za bycie sobą. Nie przeprasza za płacz po kłótni, która nie ma sensu. Nie przeprasza za reakcję, czy to podekscytowanie, złość czy radość. Nie przeprasza za swoje uczucia. Kocha ją, ponieważ nie przeprasza za to, że jest osobą, którą jest, ma uczucia, które czuje, ani nie reaguje na reakcje, które te uczucia wywołują. Kocha ją, ponieważ kiedy przeprasza, to za zepsucie. I kocha ją, ponieważ nie oczekuje, że same przeprosiny to naprawią. Nie spodziewa się, że przeprosiny usuną jej złe decyzje, wyczyszczą tablicę z jej błędów. Kocha ją, ponieważ jej przeprosiny oznaczają, że jest gotowa iść naprzód i nie popełniać ponownie tych samych błędów. Kocha ją, ponieważ akceptuje w nim rzeczy, które większość ludzi uważa za wady. Widzi jego niedoskonałości i rozumie, że to czyni go człowiekiem. Widzi jego niedoskonałości i rozumie, że też je ma. Kocha ją, ponieważ nie oczekuje, że ich miłość będzie idealna. Ona też nie oczekuje, że będzie doskonały. Kocha ją, ponieważ nie sprawia, że czuje się rozczarowany. Kocha ją, bo jest z niego dumna i ze wszystkiego, co zrobił, bo nie naciska na niego oczekiwania że musi sprostać lub wzorców, które musi osiągnąć. Kocha ją, ponieważ akceptuje go nawet wtedy, gdy mu się nie udaje. Kocha ją, ponieważ nie odchodzi, kiedy to się dzieje. Kocha ją, ponieważ zachęca go do kontynuować, aby spróbować ponownie i nie czuć się przy tym zniechęconym. Kocha ją, ponieważ motywuje go do bycia silnym. Więc kiedy pyta go, dlaczego ją kocha, zapyta ją, dlaczego nie wie. „Jak mógłbym cię nie kochać? Jak mogłeś nie zrozumieć dlaczego? I w głowie wie, że to dlatego, że mała część jej nie może w to uwierzyć, a większa część może nie chce do, ponieważ jeśli wierzy mu, kiedy mówi „kocham cię”, jeśli wierzy we wszystkie podane przez niego powody, musi to oznaczać, że miłość jest czymś, co ona zasługuje. To musi oznaczać, że ta miłość jest prawdziwa, ponieważ w końcu znalazła osobę, która może jej ją dać.
dlaczego facet pyta czy go kocham
