🎃 Przypis Do Przypisu Z Innej Książki

1. Przypis z książki, inaczej opracowanie zwarte. 2. Przypisy do artykułu/rozdziału danego autora w opracowaniu zbiorowym. 3. Przypisy do książki lub artykułu mającego więcej niż 3 autorów. 4. Przypisy do artykułu w czasopiśmie naukowym. 5. Przypisy do aktów prawnych. 6. Przypisy do źródeł internetowych Oto kilka ważnych zasad, o których trzeba pamiętać. Nawet jeśli nie będziesz musiał samodzielnie wykonać bibliografii czy przygotować przypisów, warto to wiedzieć. Podaj autora. Przy większej liczbie autorów miej na uwadze zasadę – przywołujesz trzy nazwiska. Wskaż tytuł książki, publikacji, rozdziału książki. Umieść kursor w miejscu, w którym chcesz dodać przypis dolny, a następnie wpisz liczbę lub symbol, na przykład "1". Wybierz pozycję Wstawianie > Nagłówek i stopka. Na karcie Slajd wybierz pozycję Stopka, a następnie w polu Stopka wpisz numer lub symbol dodany w kroku 1, a następnie wpisz tekst, który ma być wyświetlany w Domyślnie numer przypisu dolnego ma taki sam rozmiar, jak tekst przypisu. Kiedy chcę przenieść numery przypisu do indeksu górnego (F11 --> Style znaków --> Znaki przypis dolnego --> Modyfikuj --> Pozycja --> Indeks górny), tylko część z nich modyfikuje się prawidłowo, w pozostałych natomiast zarówno numer, jak i tekst przypisu Aby dokonać edycji właściwości numeracji przypisu dolnego lub przypisu końcowego, kliknij zakotwiczenie, a następnie wybierz polecenie Edycja - Przypis dolny/Przypis końcowy. Aby zmienić ustawienia automatycznego numerowania używanego przez program LibreOffice, wybierz polecenie Narzędzia - Przypisy dolne i końcowe. Potem mam jeszcze trochę zawartość. Niektóre z nich są interesujące i to ma również kilka przypisów [2]. [1] Oto mój pierwszy przypis. [2] Inny przypis. Jeśli więc kliknę link „[1]”, przekieruje stronę internetową do pierwszego odnośnika przypisu i tak dalej. Jak dokładnie to osiągnąć w HTML? Odpowiedzi: 42 dla Konkretnie dotyczy ona powołania się na jakąś pozycję za pomocą przytoczenia cytatu w przypisie dolnym. Chodzi o sytuację, gdzie w tekście głównym pojawia się łaciński zwrot, który objaśniany jest w przypisie poprzez dosłowny cytat z książki, której tłumacz przełożył go na język polski. Jak w takim wypadku powinno Przypis 1. Motto zamieszczone do rozdziału 1 wydanej w Poznaniu w 1929 r. książki S. Wasylewskiego, Bardzo przyjemne miasto, Poznań 1929. Wróć do strony głównej. Przypis 2. W. Łoziński, Salon i kobieta (Z estetyki i dziejów życia towarzyskiego), wyd. M. Treter, Lwów 1921, s. 28. Wróć do strony głównej Przypis 3. W. Na górze w pasie edycji, wciskamy łatwe do odnalezienia polecenie, Wstaw przypis dolny. Powinno pojawić się na dole strony pole tekstowe z odpowiednią cyferką, w zależności od numeru przypisu. Uzupełniamy nasz przypis dolny informacjami takimi jak: tytuł, autor, rok wydania, miasto, wydawnictwo. W edytorze źródłowym użyj kodu tekst zgrupowanego przypisu, aby dodać przypis do grupy, a następnie , aby wstawić listę przypisów z tej grupy. Wszystkie listy muszą zostać dodane po samych powiązanych przypisach, w innym wypadku wyświetlony zostanie błąd. W tej sytuacji przypisy z numerowaniem od początku strony spełnią Twoje oczekiwania. Co do PDF. U mnie akurat "łapka" przenosi do przypisu, a właściwie ustawia przypis u góry ekranu, tak aby był pierwszą linijką tekstu. Sądzę, że gdzieś w LibreOffice może być opcja pozwalająca wyłączyć linkowanie do przypisu. jeśli odwołujemy się do tej samej książki, ale do innej strony, to należy zaznaczyć: Ibidem, s. 56. op. cit. (= dzieło cytowane) stawiamy, gdy chcemy odesłać czytelnika do publikacji, którą już wcześniej zacytowano – ale nie bezpośrednio w poprzednim przypisie, tylko kilka przypisów wcześniej, a nawet kilka stron wcześniej. Nil3B. Zobacz jak napisać przypis, jaki układ elementów zastosować, zapoznaj się z przykładami przypisów. Przypisy występują przede wszystkim w pracach naukowych. Najczęściej zawierają informację do jakiego źródła (np. książki, aktu prawnego, artykułu internetowego) odwołał się autor pracy. Przypisy są stosowane, jeśli przywołuje się opracowania innych autorów. Jednak oprócz tej funkcji, przypis może spełniać także funkcję polemiczną (przekształcenie myśli innego autora lub wejście z nim w polemikę) oraz objaśniać jakieś zagadnienie bardziej szczegółowo. Przypis zawiera więc uzupełnienie tekstu właściwego, które jest interesujące dla czytelnika, ale nie ma większego znaczenia dla głównej myśli dzieła (gdyby tak było, należałoby umieścić tę treść w tekście właściwym). Wskazówki Przypisy umieszcza się na dole strony (najpopularniejszy sposób), na końcu rozdziału lub na końcu całej pracy (występują oprócz tego przypisy w tekście, których tutaj nie omawiam); Tekst właściwy jest połączony z przypisami za pomocą odsyłaczy (najczęściej w postaci cyfr w indeksie górnym); Odsyłacz do przypisu powinien znajdować się przed znakiem interpunkcyjnym (kropką, przecinkiem, średnikiem). Wyjątkiem jest zdanie zakończone skrótem (np. itd., itp.), w którym po odsyłaczu nie stawia się już kropki. W przypadku zdań zakończonych wykrzyknikiem, znakiem zapytania lub wielokropkiem, odsyłacz znajduje się po znaku interpunkcyjnym. Więcej na ten temat poniżej; W przypisie umieszcza się następujące informacje: autor, tytuł, wydawnictwo, miejsce i rok wydania, strona; Tytuł jest wyróżniony kursywą; Kiedy powtórnie powołujesz się na to samo dzieło (bezpośrednio jeden przypis po drugim) tego samego autora, wystarczy napisać „tamże” i numer strony (o ile była inna); Skróty, z którymi możesz się spotkać w trakcie robienia przypisów i ich odpowiedniki: tamże (ibidem), dz. cyt. (op. cit.), i in. (et al, etc.). Miejsce odsyłacza Miejsce odsyłacza (znajdującego się w tekście właściwym) do przypisu w sytuacji, gdy przypis odnosi się do całego zdania lub akapitu: kiedy zdanie jest zakończone kropką, np. To jest przykład zdania2. kiedy odsyłacz znajduje się po inicjale, np. To jest przykład zdania napisanego przez kiedy odsyłacz znajduje się po skrócie, np. To jest przykład zdania, które zostało napisane w celu: wyjaśnienia, zilustrowania, zademonstrowania kiedy zdanie jest zakończone wykrzyknikiem, np. To jest przykład zdania!2 kiedy zdanie jest zakończone znakiem zapytania, np. To jest przykład zdania?2 kiedy zdanie jest zakończone wielokropkiem, np. To jest przykład zdania…2 Miejsce odsyłacza do przypisu w sytuacji, gdy przypis odnosi się do konkretnego wyrazu znajduje się bezpośrednio po tym wyrazie i przed występującym za nim znakiem interpunkcyjnym. Układ Przypisy wyglądają następująco: przypis źródłowy zwykły (wskazuje na źródło pochodzenia jakiejś informacji, która została zacytowana bardzo dokładnie) [numer przypisu] [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. przypis polemiczny (kiedy przytaczasz myśl innego autora niezbyt dosłownie lub prowadzisz z nim polemikę – tę różnicę czytelnik może wywnioskować z kontekstu) [numer przypisu] Por. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 Por. M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. lub [numer przypisu] [Treść polemiki]. Por. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Por. tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. Przykład 1 Por. tamże, s. 57. przypis odsyłający (odsyła czytelnika do innych prac lub innego miejsca we własnej pracy, w celu znalezienia dokładniejszej informacji) [numer przypisu] Zob. [Pierwsza litera imienia i nazwisko autora], [Tytuł publikacji], [Wydawnictwo], [Miejsce wydania i rok], [skrót „s.” i numer strony]. Przykład 1 Zob. M. Ziółkowski, Przemiany interesów i wartości społeczeństwa polskiego, Wydawnictwo Fundacji Humaniora, Poznań 2000, s. 56. Kiedy powtórnie (bezpośrednio jeden przypis po drugim) powołujesz się na to samo dzieło tego samego autora, wystarczy napisać: [numer przypisu] Zob. tamże, [skrót „s.” i numer strony o ile jest inna niż poprzednio]. Przykład 1 Zob. tamże, s. 57. przypis dygresyjny (autor pracy zamieszcza uwagi, wyjaśnienia, informacje uzupełniające) [numer przypisu] [Treść]. Przykład 1 Protestantyzm należy do głównych gałęzi chrześcijaństwa razem z katolicyzmem i prawosławiem. Komentarze Artykuł opisuje metody stosowania przypisów w pracach naukowych. Jak przypisy powinny wyglądać i jaki powinien być ich układ. Data dodania: 2007-02-24 Wyświetleń: 57921 Przedrukowań: 0 Głosy dodatnie: 2 Głosy ujemne: 0 WIEDZA Licencja: Creative Commons Przypisy to podstawowa rzecz w pracach naukowych, ponieważ wskazują na źródło naszej wiedzy, którą zawieramy w pracy. Wszystkie informacje zawarte w pracy muszą mieć przypis. Gdy podajemy np. datę jakieś historycznej bitwy to przecież nie znamy jej bo byliśmy naocznymi świadkami tylko przeczytaliśmy w jakimś źródle. To samo tyczy się innych dziedzin wiedzy. Wszystkie informacje nie będące efektem naszych doświadczeń, badań czy przemyśleń muszą mieć przypis. Raz zastosowany schemat pisania przypisu musi być jednakowo stosowany w całej pracy, podobnie zresztą jak inne techniczne aspekty (czcionka, tytuły rozdziałów, marginesy itd.). Przypisy umieszczamy na dole strony pod separatorem generowanym automatycznie przez word’a. Inna metoda przypisów to np. tzw. przypisy amerykańskie umieszczane w tekście pracy w nawiasie ale u nas rzadko stosowane i moim zdaniem utrudniające płynne czytanie pracy. Podstawowym przypisem jest przypis do opracowania naukowego, książki. Powinien on wyglądać następująco:Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, strona. Analogicznie tworzy się inne przypisy. Gdy np. autor jest zbiorowy to podajemy:Red. Imię (imiona) redaktora pracy. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, autor nie jest podany (np. Biblia czy inne „święte” księgi) to przypis zaczynamy po prostu od tytułu. Gdy przypis jest do artykułu z prasy to po tytule artykułu podajemy tytuł czasopisma, jego nr itd. Czyli: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), tytuł czasopisma, numer czasopisma, miejsce i rok wydania, stronaAnalogicznie wygląda sytuacja z artykułami naukowymi w zbiorach takich artykułów wydanych w formie książkowej. Gdy natomiast przypis jest do strony internetowej to podajemy dokładny link (wszystko co się wyświetliło w pasku przeglądarki), a nie tylko adres strony głównej witryny, na której znaleźliśmy daną informację. Oraz po przecinku datę kiedy to się stało ponieważ za jakiś czas pod tym linkiem może już być coś innego. Dopiero w bibliografii na końcu podajemy tylko adresy główne witryn, z których korzystaliśmy bo przecież z jednej strony mogliśmy wziąć wiele informacji umieszczonych na wielu podstronach. Gdy umieszczamy w tekście zdjęcie, tabelę czy rysunek również musimy pod nim podać źródło. W podpisie pod rysunkiem czy zdjęciem po naszym opisie w nawiasie piszemy: Źródło: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, strona. Lub analogiczny przypis jeśli np. nasze zdjęcia jest ze strony internetowej, artykuły itd. Jedynym wyjątkiem jest to że takich przypisów nie natomiast muszą mieć wszystkie pozostałe przypisy. Przypisy w poszczególnych rozdziałach numerujemy od nowa (1,2,3 ...), tak więc każdy rozdział ma przypisy zaczynające się od „1”. W tekście pracy numer/odnośnik do przypisu powinien znajdować się bezpośrednio za zdaniem, w którym jest umieszczona dana informacja, a przed znakiem interpunkcyjnym. Gdy natomiast pod podanym przypisem umieszczamy kolejny z tego samego źródła to nie wpisujemy znów wszystkich autorów, tytułów itd.. tylko piszemy” „ibidem”, ‘tamże” lub „op. cit” i ewentualnie numer strony jeśli jest inna niż w przypisie powyżej. Każdy kolejny przypis z danego źródła w danym rozdziale nie musimy pisać w pełnej wersji tylko wystarczy podawać: Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą) – może być skrócony, strona. Podawanie całego nie jest konieczne bo już raz te informacje zostały podane gdy pierwszy raz podaliśmy dany przypis. Wszystkie te przypisy są tylko do informacji co oznacza, że nie możemy przepisywać wiernie zdań z innej książki tylko napisać własnymi słowami zawierając informacje, które chcemy przekazać. Jeśli chcemy wpisać dokładny cytat to przed przypisem dodajemy: Cyt. za: a następnie Imię (imiona) autora. Nazwisko, tytuł (zapisany kursywą), miejsce i rok wydania, jest także przypis merytoryczny, zawierający jakieś dodatkowe informacje, wyjaśnienia itd. On także jeśli zachodzi taka sytuacja powinien zawierać źródło zawartych w nim informacji. Wszystkie podane tu informacje odnoszą się do najczęściej stosowanych źródeł w najpopularniejszym systemie przypisów. Pamiętać należy, że ostatnie zdanie zawsze należy do promotora, który powinien podać swoje wymagania dotyczące przypisów. mgr Przemysław Szczypczyk; absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierunków Dzieje i kultura Bałkanów oraz Amerykanistyka. Właściciel i administrator sklepu internetowego - Odżywki i suplementy dla mózgu. Licencja: Creative Commons 26 czerwca 2022 Przypisy są nieodłącznym elementem każdej naukowej publikacji, ale możemy spotkać je także w dziełach beletrystycznych, publicystycznych czy popularnonaukowych. Czym są i kiedy powinniśmy wzbogacić nimi pisany przez nas tekst? Jak poprawnie sporządzać przypisy w książce lub pracy licencjackiej? Czym różnią się przypisy od bibliografii? Zapraszamy do lektury! Czym jest przypis? Najprościej mówiąc, przypis to uwaga, komentarz, objaśnienie dodane do głównego tekstu publikacji, najczęściej książki, artykułu czy prezentacji multimedialnej. Przypisy mogą być wprowadzane do dzieła na różnym etapie jego kształtowania – może dodać je sam autor już w trakcie jego tworzenia; mogą one zostać stworzone przez redaktora prowadzącego książkę w wydawnictwie; zdarza się także, że sięga po nie tłumacz, pracujący nad przekładem książki dziesiątki (a nawet setki!) lat po jej powstaniu. Przypisy najczęściej umieszcza się na dole strony, na końcu rozdziału lub na końcu książki, a w określonych przypadkach (tzw. przypisy harwardzkie) mogą pojawić się także w tekście głównym. Ile przypisów powinno znaleźć się w książce lub pracy licencjackiej? Odpowiedzią na to pytanie nie jest niestety konkretna liczba. Powinny pojawić się one wszędzie tam, gdzie są konieczne, a o tym – w kolejnym akapicie. Dowiedz się, kiedy podajemy przypisy Zdarza się, że studenci niektórych kierunków (zwłaszcza niehumanistycznych) po raz pierwszy stają przed koniecznością sporządzania przypisów dopiero przy składaniu pracy zaliczeniowej z jakiegoś przedmiotu lub nawet podczas pisania pracy licencjackiej, inżynierskiej lub magisterskiej. Wykładowca lub promotor wymaga pracy z przypisami, a nie jesteś pewien, kiedy powinieneś je stosować? Bez paniki – podpowiadamy, że powinieneś po nie sięgnąć: kiedy dosłownie cytujesz czyjąś wypowiedź lub fragment publikacji (musisz podać źródło cytatu), kiedy odwołujesz się do wyników badań, przemyśleń, dorobku intelektualnego konkretnej osoby lub osób (jeśli nie jesteś autorem przywoływanej tezy, również powinieneś wskazać jej twórców), kiedy chcesz uzupełnić tekst o jakieś dodatkowe wyjaśnienia, które nie są jednak na tyle istotne, aby zamieścić je w tekście głównym (np, wyjaśnić w pracy literaturoznawczej, co oznacza obco brzmiący motyw vanitas lub motyw stabat mater dolorosa) – możesz zamieścić je w przypisie dolnym. Pamiętaj, że poprawnie wykonane przypisy są nieodzowne w publikacjach naukowych. Ich stosowanie zapobiega niepożądanym zjawiskom, takim jak przywłaszczanie cudzej własności intelektualnej, plagiat lub – znacznie trudniejszy do wychwycenia – autoplagiat. Najczęstsze rodzaje przypisów Najczęściej dzielimy przypisy ze względu na funkcję, którą pełnią. I tak rozróżniamy przypisy: bibliograficzne, rzeczowe, słownikowe (terminologiczne). Podczas pisania pracy licencjackiej lub magisterskiej z pewnością najczęściej zetkniesz się z przypisami bibliograficznymi. Służą one do wskazania źródła cytowanego tekstu lub przytaczanej myśli, przy czym źródło to może mieć różny charakter; od książki, artykułu w czasopiśmie lub rozdziału w pracy zbiorowej, przez przypis ze strony internetowej, aż po inne rodzaje twórczości, takie jak film, serial czy spektakl teatralny. Przypisy bibliograficzne występują w pracach naukowych zwykle najliczniej, dlatego w roli odnośników do nich najbezpieczniej jest używać cyfr arabskich. Ten rodzaj przypisów można umieszczać zarówno na dole strony, jak i na końcu rozdziału bądź całej pracy. Przypisy rzeczowe pozwalają wzbogacić tekst o dodatkowe wyjaśnienia i tym samym ułatwić czytelnikowi jego zrozumienie. Jeśli na przykład nie jesteś pewien, czy odbiorca tekstu wie, na czym polega sentymentalizm w literaturze albo jakie są podstawowe cechy dekadentyzmu, a odwołujesz się do tych terminów w swojej pracy, warto zamieścić ich krótkie definicje w przypisie – uwaga! – na dole strony. Umieszczanie przypisów rzeczowych na końcu rozdziału lub książki może być niewygodne dla czytelnika, który w celu dotarcia do nich musi kartkować lub scrollować sporą część pracy. Wyjątkiem od tego są sytuacje, kiedy treść wymaga bardzo obszernego objaśnienia, które zajęłoby prawie całą stronę – wtedy umieszczanie go na dole strony nie jest dobrym pomysłem. Kiedy posłużysz się w swojej pracy na przykład obcojęzycznym związkiem frazeologicznym lub archaizmem, zastosuj przypisy słownikowe, w których podasz współczesne znaczenia tych słów lub fraz. Są one z reguły krótkie, dodatkowo informują o języku (np. fr. – francuski, ang. – angielski) lub okresie (np. stp. – staropolski), z którego pochodzi dane wyrażenie. Przypisy słownikowe często możemy spotkać w literaturze pięknej, gdzie odnośnikami do nich bywają nie tylko kolejne liczby, ale także znaki graficzne, jak choćby znana wszystkim gwiazdka: *. Najlepiej umieszczać je na dole i stosować rozróżnienie, jeśli zachodzi potrzeba użycia kilku na jednej stronie, np.: *, **, ***. Inny podział przypisów dotyczy konwencji, w której są sporządzane. Dotyczy to przede wszystkim przypisów bibliograficznych, wśród których wyróżnia się: styl europejski, styl harwardzki. Przypisy europejskie umieszczane są poza tekstem głównym publikacji. Mają określoną strukturę i bezwzględnie wymagają, aby przy pierwszej wzmiance o danym dziele podać pełen zestaw informacji na jego temat, ze szczególnym uwzględnieniem: autora(-ów), tytułu dzieła lub jego części (np. rozdziału), tytułu większej całości, jeśli dotyczy (np. tytułu książki w przypadku rozdziału, tytułu czasopisma w przypadku artykułu) wraz z autorami/redaktorami, daty i miejsce wydania. Przy kolejnych wzmiankach o danej publikacji posługujemy się skrótami, konsekwentnie w wersji polskiej lub łacińskiej, np. tamże/ibidem, tenże/idem, taż/eadem. Przypisy europejskie są popularne w pracach z zakresu literaturoznawstwa, językoznawstwa oraz historii. W opozycji do nich stawiane są przypisy harwardzkie (amerykańskie), o którym opowiadamy w kolejnej części tego tekstu. Przypisy amerykańskie – co to takiego? Przypisy amerykańskie różnią się od europejskich tym, że pojawiają się wśród głównego tekstu publikacji. Ich niewątpliwą zaletą jest klarowne i jednoznaczne powiązanie z treścią pracy, dzięki czemu czytelnik nie musi przerywać lektury i zaglądać na dół strony lub na koniec rozdziału (albo całej książki). Przypisy amerykańskie są ściśle związane z bibliografią, ponieważ zawierają jedynie skrócony opis bibliograficzny dzieła, do którego się odwołujemy, zawierający nazwisko autora, rok wydania oraz (opcjonalnie) numer strony. Pełny opis bibliograficzny znajduje się właśnie w bibliografii, która jest kluczem do odczytania pominiętych elementów opisu. Przypisy amerykańskie umieszcza się w nawiasach kwadratowych lub półokrągłych po przywołanym cytacie lub myśli. Są popularne zwłaszcza w książkach dotyczących nauk ścisłych oraz w książkach socjologicznych. Przypisy – zobacz najlepsze przykłady! Jeśli wciąż masz wątpliwości, jak zrobić przypisy w swojej książce lub pracy licencjackiej, poniżej znajdują się przydatne przykłady. Przypis słownikowy * Be careful! (ang.) – Uważaj! Przypis rzeczowy ¹ Pampa – rozległy równinny step porośnięty wysoką trawą w Ameryce Południowej. Przypisy bibliograficzne (styl europejski) ¹ H. Sienkiewicz, Pan Wołodyjowski, Siedmioróg, Wrocław 2021. ² H. Jadacka, Czym jest termin? [w:] tejże, Termin techniczny – pojęcie, budowa, poprawność, Warszawa 1976, s. 28. ³ J. Maćkiewicz, Wyspa – językowy obraz wycinka rzeczywistości [w:] Językowy obraz świata, pod red. J. Bartmińskiego, Lublin 1999, str. 193-206. 4 D. Butler, O wzajemnym oddziaływaniu terminologii i słownictwa ogólnego. II. Determinologizacja wyrazów z leksyki specjalnej, „Poradnik Językowy”, z. 3, Warszawa 1979, s. 127. Zastanawiasz się, jak zrobić przypis, kiedy powołujesz się na źródło internetowe? Możesz to zrobić na przykład w ten sposób: ¹ Uniwersalny słownik języka polskiego, pod red. S. Dubisza [online], dostęp: . Przypisy bibliograficzne (styl amerykański) „Dziedzictwo kulturowe Zaolzia – przy znaczącym udziale przedszkoli, szkół, nauczycieli, organizacji, stowarzyszeń – w sposób konserwatywny i pieczołowity przekazywane jest z pokolenia na pokolenie” (Szczurek-Boruta 2022: 107). „Po rewolucji Maoistów skala emigracji z Nepalu dramatycznie wzrosła” (Sadecka 2019: 209). Niektórzy badacze skłaniają się ku uznaniu memów za gatunek współczesnej sztuki (Burkacka 2016: 89). – przykład przypisu odnoszącego się do czyjejś ogólnej myśli, nie do dosłownego cytatu. Przypisy a bibliografia Wiesz już, jak poprawnie konstruować przypisy i zapewne nie jest dla ciebie zagadką, co to jest bibliografia i jak należy ją tworzyć. Być może zastanawiasz się jednak, jaka jest relacja pomiędzy tymi dwoma elementami? Bibliografia na ogół zlokalizowana jest na końcu książki lub poszczególnych jej części i ukazuje całość piśmiennictwa, z którego korzystał autor podczas pisania dzieła. To oznacza, że może być go więcej niż źródeł wskazanych w przypisach. Pozcje wymienione w bibliografii są również uszeregowane według określonego klucza (najczęściej alfabetycznie), podczas gdy przypisy są zamieszczane według kolejności pojawiania się opisywanych przez nie źródeł w tekście pracy. Nie można także zapominać, że bibliografia ma istotne znaczenie w przypadku stosowania przypisów amerykańskich, które nie zawierają pełnego opisu bibliograficznego publikacji, do której odwołuje się autor. Również warte przeczytania Sprzedaj książki Wypłaciliśmy już 14 796 048 zł za sprzedane książki w Polecamy sprawdzić -95% zł dobry zł jak nowa zł dobry -73% zł jak nowa zł jak nowa zł widoczne ślady używania -70% zł jak nowa zł jak nowa zł nowa Korzystaj wygodnie z naszej aplikacji Ibidem stosujesz, gdy kolejne przypisy (na przykład przypis 45, 46, 47, 48) odwołują się do tej samej publikacji. Wtedy w przypisie 45 piszesz nazwisko autora, tytuł itd., a w 46, 47, 48 tylko wstawiasz słowo Ibidem napisane kursywą. Jeśli odwołujesz się do tej samej książki, ale do innej strony, to musisz to zaznaczyć: Ibidem str. 56. Op. cit. stosujesz, gdy chcesz odesłać czytelnika do książki, którą już wcześniej cytowałeś (ale nie bezpośrednio w poprzednim przypisie, tylko kilka przypisów wcześniej, a nawet kilka stron wcześniej.) Skrót piszemy kursywą i bez spacji (odstępu). PRZYKŁAD: K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań–Wrocław 2001, s. 116. P. Żmudzki, Studium podzielonego królestwa. Książę Leszek Czarny, Warszawa 2000, s. 295. O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 340. Ibidem. Ibidem str. 56. K. Jasiński, s. 117-118. Przypisy nr 4 i 5 odsyłają do tej samej książki, co przypis nr 3. Przypisy nr 3, 4 i 5 następują kolejno, więc użyto słowa Ibidem. Przypis nr 6 odsyła do książki wymienionej w przypisie nr 1. Przypisy 1 i 5 są rozdzielone innymi odwołaniami, więc zastosowano skrót i wymieniono nazwisko autora, żeby było wiadomo, o której z wcześniej wymienionych książek mowa – o Rodowodzie Piastów… Jasińskiego czy o Studium… Żmudzkiego. Jeśli wcześniej wymienialiśmy kilka książek jednego autora, to należy dodatkowo wpisać tytuł. W dalszym ciągu jednak skrót oszczędza nam wypisywania wydawnictwa, miasta, roku wydania itd. Zobacz: W jakich sytuacjach musimy wstawić przypisy?

przypis do przypisu z innej książki